Zaborowice

Charakterystyka ogólna Zaborowic

Zaborowice są położone w odległości 7 km na południowy-zachód od Bojanowa, na terenie historycznego Śląska. Niemiecka nazwa wsi — Saborwitz. W okresie międzywojennym wioska znajdowała się w granicach Nie­miec.

Aktualnie wieś liczy 49 numerów domów mieszkalnych w tym 2 bloki po 18 mieszkań oraz domki szeregowe. Zaborowice zamieszkuje 150 rodzin; w 2004 r. było tu 520 mieszkańców; przysiółkiem Zaborowic są Parłowice. W wiosce jest kościół stanowiący filię kościoła parafialnego p. w. św. Wawrzyń­ca w Czerninie.

Zaborowice są wioską o zabudowie zwartej, obustronnej. Część zabudowań jest zwrócona kalenicami, a część szczytami do drogi. W przeszłości droga przez wieś była brukowana, a obecnie przykryta jest asfaltem. Część mieszkańców utrzymuje się z pracy we własnych gospodarstwach rolnych, część zarobkuje i jest też spora grupa emerytów i rencistów. Gleby wioska ma dobre; aż 61% gruntów ornych mieści się w klasach trzecich, 23,5% w klasach czwartych, 11% w klasie piątej i 4% w klasie szóstej. Majątek ziemski jako PGR (Kombinat PGR) ist­niał tu do końca lat 80-tych i przeszedł w ręce Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. W okresie gdy był tu PGR chowano dużą ilość bydła i trzody chlewnej. Do długoletnich dyrektorów gospodarstwa PGR należał Leon Szlęk.

Nad wioską górują dwa wysokie kominy — cegielni, która jest nieczyn­na i gorzelni, którą rozebrano. Ostatnim kierownikiem cegielni był Andrzej Joncel. Są tu stawy powyrobiskowe dzierżawione przez Polski Związek Węd­karski (PZW).

W Zaborowicach jest dworzec kolejowy. Do 1996 r. kursowały tu pociągi osobowe z Bojanowa przez Górę do Głogowa. Zabudowa dworca pochodzi z 1885 r. i znajduje się w dobrym i średnim stanie technicznym.

Sołtysem od 2019 roku jest Jarosław Rado. Do Rady Sołeckiej wybrali zostali: Bartosz Jankowiak – Przewodnicząca Rady Sołeckiej, Magdalena Konieczna – członek, Izabela Miekisz – członek, Piotr Neuman – członek, Zbigniew Twarkowski – członek.

Założenie folwarczne

Założenie folwarczne w Zaborowicach usytuowane jest w północno-zachodniej części wsi. Od strony północnej i północno-wschodniej zespół folwarczny ota­czają pola uprawne, od południa zabudowania mieszkańców wsi, a od strony zachodniej las. Elementy krystalizujące plan zespołu to podwórze gospodarczo-folwarczne, aneks gospodarczy i kolonia mieszkaniowa. Część rezydencjonalna nie została szczególnie wyeksponowana w ramach zespołu, a dwór stanowił jeden z jego elementów. Produkcja folwarku była nastawiona na intensywną produkcję buraków cukrowych. Chowano konie, bydło, owce.

Istniejący zespół folwarczny powstał w II połowie XIX wieku i od początku XX wieku rozbudowywał się. Z pierwotnej zabudowy folwarku do dziś nie za­chowały się tylko 2 obiekty: dwór - w miejsce którego zbudowano budynek administracyjny Kombinatu PGR oraz gorzelnia.

Według księgi adresowej z 1886 r. właścicielem majątku był hrabia Gu­staw v. Schullenburg (major w stanie spoczynku), który mieszkał w Trzeboszu. Obszar ziemi uprawnej obejmował 276 ha, łąk 30 ha, 98 ha stanowiły lasy i 15 ha nieużytki. Inwentarz wynosił wówczas: 16 koni, 48 sztuk bydła i 725 owiec.

O cegielni informacje przekazuje księga adresowa z 1898 r. W tym to czasie właścicielem majątku był Gunter Finek v. Finckenstein. Funkcję administratora pełnił Buttner. Uprawa ziemi była nastawiona na buraki cukrowe.

Gorzelnia została zniszczona, ale pozostał komin i budynki pomocnicze wy­korzystywane przez pewien czas przez cegielnię. Cegielnia produkowała cegłę pełną z gliny zwałowej. Powstały 2 stawy powyrobiskowe. W latach powojen­nych produkowano tu do 6 mln sztuk cegły rocznie. Zatrudniano około 40 osób. Kierownikiem cegielni do 1987 r. był Andrzej Joncel. W ostatnich dwóch latach cegielnię dzierżawiła RSP Nielęgowo.

Kościół w Zaborowicach

Kościół w Zaborowicach p. w. Matki Boskiej Królowej Polski jest kościołem filialnym parafii w Czerninie. Powstał on jako kaplica cmentarna w 1766 r. i do dziś cmentarz się tam znajduje. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich podaje, że wieś Saborwitz (Zaborowice) liczyła w 1842 r. 39 domów mieszkalnych i 245 mieszkańców, w tym 242 ewangelików i tylko 3 katoli­ków. Po drugiej wojnie świa­towej kaplicę przejęli katolicy. Nazwy kaplica używano do czasu dobudowania zakrystii, a stało się to po 1965 r. Od lat 70-tych używa się tylko na­zwy – kościół.

Świątynia zbudowana jest z cegły ceramicznej pełnej na ceglanym cokole. Ściany wie­ży są konstrukcji ryglowej z zewnątrz oszalowane piono­wymi deskami. Stropy we­wnątrz są drewniane, belko­we. Drewniana jest również więźba dachowa. W 1999 r. rozbudowano kościół w kierunku wschodnim o jedno przęsło. Nastąpiło też nowe oszalowanie ścian wieży i pokryto dach nową dachówką karpiówką, w koronkę (podobnie jak było do 1999 r.).

Wyposażenie wnętrza jest skromne, niezbędne do sprawowania czynności liturgicznych. Na ścianie – za ołtarzem soborowym – zawieszony jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej.

Kościółek

Widok wsi